Η Θεσσαλονίκη, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, κουβαλάει έναν μακρόχρονο “σταυρό” παραπόνων για την εγκατάλειψη και την αδικία που έχει υποστεί. Αλλά είναι πράγματι αδικημένη, ή μήπως οι κάτοικοί της ενισχύουν τη φήμη μιας “μίζερης” πόλης, που παραπονιέται χωρίς να πράττει αρκετά; Το ερώτημα αυτό είναι επίκαιρο και δύσκολο να απαντηθεί με απλή διπολική σκέψη.

Η ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτη έργα που ξεκίνησαν, αλλά δεν ολοκληρώθηκαν ή δεν έφτασαν ποτέ στην κλίμακα που υποσχέθηκαν. Το μετρό αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα έργο που συζητιέται εδώ και δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1976, και με αρχικές εξαγγελίες ολοκλήρωσης το 2012, μόλις πριν από τρεις μήνες τέθηκε σε λειτουργία ως προς τη βασική γραμμή κι ακόμη και σήμερα δεν έχει αποκατασταθεί το ζήτημα των εισιτηρίων. Παρόμοιες περιπτώσεις περιλαμβάνουν την εγκατάλειψη του παραλιακού μετώπου, τη μη αξιοποίηση της Ροτόντας και της Καμάρας, καθώς και την απουσία θαλάσσιας συγκοινωνίας, παρά τις επανειλημμένες μελέτες από το 1996.

Οι κάτοικοι βλέπουν επίσης τεράστιες ανισότητες στη χρηματοδότηση έργων. Τη στιγμή που η Αθήνα έλαβε χρηματοδότηση 130 εκατ. ευρώ για την ανάπλαση του βασιλικού κτήματος στο Τατόι, στη Θεσσαλονίκη, το Κυβερνείο κατέληξε σε χέρια ιδιώτη για μικρής κλίμακας εμπορική χρήση. Παράλληλα, οι Λαχανόκηποι, μια έκταση 2.130 στρεμμάτων, παραμένουν εγκαταλειμμένοι, ενώ το αντίστοιχο πάρκο Ερυθραίας στο Ηράκλειο Κρήτης υλοποιήθηκε με κόστος 11 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο, δεν λείπουν και οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η αίσθηση της αδικίας είναι διογκωμένη. Οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς συχνά υποκύπτουν σε μια παθητικότητα και γκρίνια, χωρίς να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να απαιτήσουν αλλαγές. Η ανεργία στην πόλη παραμένει σταθερά πάνω από το Μ.Ο. της χώρας κοντά στο 12% έναντι 9,6% ενώ κατά το Ε.Κ.Θ. το φθινόπωρο του 2020 άγγιξε το 40% με την αποβιομηχάνιση της βιομηχανικής ζώνης να έχει αφήσει το 69% των εταιρειών ανενεργές.

Η ίδια η πόλη παρουσιάζει ελλείψεις σε όραμα και στρατηγική. Αντί να προωθούνται ουσιαστικές λύσεις, όπως η βελτίωση της δυτικής εισόδου ή η ανάδειξη της παράκτιας ζώνης των 2.260 στρεμμάτων, παραμένουν σε αδράνεια. Επιπλέον, η ρύπανση στον Θερμαϊκό κόλπο, με μελέτες που ξεκινούν από το 1975, υπογραμμίζει την έλλειψη δράσης για την αντιμετώπιση ενός από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά ζητήματα της περιοχής.

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι, η Θεσσαλονίκη έχει υποστεί αδικίες από την κεντρική εξουσία, αλλά η αδράνεια των δικών της φορέων και κατοίκων επιτείνει το πρόβλημα. Το να παραμένει κάποιος στη θέση του θύματος δεν οδηγεί πουθενά. Η πόλη πρέπει να απαλλαγεί από τη μίζερη εικόνα της, να απαιτήσει τα δικαιώματά της με συγκεκριμένο σχέδιο και να αποδείξει ότι αξίζει τη θέση που της αρμόζει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA