Ακούγοντας αυτή τη πρόταση από τα χείλη του δεκάχρονου παιδιού σου μένεις κάγκελο.

Πρώτη αντίδραση, περνάς στην αντεπίθεση με ερώτηση , παιδί μου ξέρεις τι έγινε στα Τέμπη, που θέλεις να μου διαδηλώσεις κιόλας; Ναι, άνθρωποι χάθηκαν και κάηκαν ζωντανοί άδικα γιατί συγκρούστηκαν δυο τρένα, το άκουσα που το έλεγαν στο σχολείο. Άντε πείτε μου εσείς τώρα τι να εξηγήσεις στο 10χρονο, και όμως πιστέψτε με καταλαβαίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα φανταζόμαστε. Με την κουβέντα αντιλαμβάνεσαι πως μπορεί να νιώσει όχι το συναίσθημα του πόνου αλλά του τρόμου να ξυπνάει χωρίς τη μάνα και τον πατέρα του, έτσι από το πουθενά , στα καλά καθούμενα γιατί κάποιοι δεν φρόντισαν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, οδηγώντας τους στον θάνατο. Και είναι εκείνο το σημείο που σκέφτεσαι πως τελικά μπορεί να μεγαλώνω ένα παιδί με ενσυναίσθηση ταυτόχρονα με το πάλι καλά που είναι μόνο δέκα και με θέλει μαζί του, ακόμα τουλάχιστον, στην πορεία. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήμουν φαν των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, μπορεί και λόγο δουλειάς που έπρεπε πάντα να τις «καλύπτω», μπορεί όμως και εξαιτίας του περιεχομένου που αυτές είχαν κάθε φορά. Μάλλον καταλήγω πως έφταιγε το δεύτερο.

«Ναι παιδί μου θα πάμε στην πορεία, γιατί το οφείλουμε σε όλους αυτούς που χάθηκαν , το οφείλουμε σε όλους αυτούς που έμεινα πίσω να τους περιμένουν, περιμένοντας και την αλήθεια για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ, και πάνω απ’ όλα το οφείλουμε σε εμάς που ακόμα θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι».